พ่อแม่เรานี้เก่งเนาะ ไม่มี “ปริญญาสักใบ” แต่ส่งลูกเรียนจบปริญญาได้

พ่อ แม่ เรานี้เก่งเนาะ ไม่มีปริญญาสักใบ แต่ส่งลูกเรียนจบ ปริญญาได้

“พ่อ-แม่ ” นี่..เก่งเนาะ ไม่มี “ปริญญาสักใบ”

แต่ทำให้ลูกรับปริญญาได้ “ พ่อ, แม่ ”

นี่..ก็แปลกเนอะ เลี้ยงเรา ให้โต..กว่าท่านได้ด้วย

“พ่อ-แม่ ” นี่..ก็ ป ร ะ ห ล า ด ดี ไม่เคย..มีข้าวของดีๆ

ใช้ แต่ทำให้ลูกเข้ากับสังคมได้โดย “ไม่อ ายใคร”

“พ่อ-แม่ ” นี่..ก็ ต ล ก ดีเนาะ ไม่เคยได้หยุดพัก

แต่..ก็ไม่เคยบ่น ท่านยอมทน, กับความเหนื่อย


เพียงเพราะ… กลั วว่า “เราจะไม่สบาย” ท่านคือ


“ คนที่, เชื่อมั่นในตัวเรา ” แม้..ในวันที่เราหมด “ความเชื่อมั่น” ในตัวเอง


เหนื่อยเมื่อไหร่ กลับไปหา, กำลังใจที่บ้านน๊ะ


คนทางนั้น ไม่เคย, ดูถูกเรา แม้ในวันที่… เรา “ดู ถู ก ตัวเอง”


อย่ ามองสิ่งที่ท่านทุ่มเทให้ เป็น “สิ่งเล็กน้อย”


เพราะ..มันอาจหมายถึง ทั้งหมดที่ท่านทั้งสองมี ข้าวกับเกลือ พ่อ,แม่..ทานได้


ถ้า..ลูกยิ้มได้ พ่อ,แม่ ก็..อิ่ม เสื้อเก่าๆ พ่อ,แม่..ใส่ได้


แค่เห็นลูกมีข้าวของเครื่องใช้ พ่อ,แม่ ก็..อุ่น


ไม่รู้ว่า.. เรานึกถึงพ่อ,แม่ตอนไหนบ้าง..?


แต่สำหรับท่าน คงไม่มีเวลาไหน, ไม่นึกถึง ฝันเป็นจริง..เมื่อไหร่


จงรีบกลับไปดูแลท่านทั้งสอง วันไหน


“ ประสบความสำเร็จ ” อย่ าลืม..ชวนท่าน “ ไปร่วมยินดี ”


อย่ าบ่น เพราะท่าน… ต้องทน, มากกว่าเราเยอะ ไปเถอะ


“ ไปกอดท่าน ” ก่อนที่, วันนั้น “ ตัวของท่าน..จะเย็น ”


แด่…“ ผู้ให้กำเนิด ”


Cr. ขอบคุณข้อคิดดีๆจาก : อักษร