ผมขอย้อนไปนิดนึง เมื่อก่อนผมเป็นพวก...จัด แฟนผมอายุมากกว่าผม 7 ปี (ผู้หญิงนะครับ) แต่อ่อนประสบการณ์จนมาคบกันจริงจัง เธอก็ยอมนะ มีทำกิจด้วยกันทุกวัน แบบเสร็จบ้าวไม่เสร็จบ้าง กันเพลีย จนประมาณ 4-5 เดือนมานี้ ผมต้องเดินทางตลอด จากเมื่อก่อนผมเป็นคนขอ กลายเป็นแฟนขอครับ แต่บางทีผมก็เหนื่อย เครียดบ้าง หรือวันรุ่งขึ้นต้องเดินทางไกล ผมก็จะปฎิเสธแบบนุ่มนวลกลัวแฟนจะโกรธครับ ตอนแรกผมไม่คิดอะไรมาก เห็นแฟนดูโอเคดี ก็เบาใจ แอบดีใจเล็กๆที่แฟนเข้าใจ เดือนนึงผม
ปฏิเสธ 3-4 ครั้ง แบบบางทีทำกิจสองวันติดมันก็ไม่ไหวครับ หรือถ้าขอวันนี้ตอนคืน ตอนตีห้าวันถัดมาต้องเดินทางผมก็ปฏิเสธไป แฟนก็หัวเราะ ยิ้ม แล้วก็เงียบๆครับ เป็นอย่างนี้อยู่ 2-3 เดือนแรก ผมก็ไม่รู้สึกแปลกอะไร พอเดือน สองเดือนหลังแฟนผมแทบไม่ปริปากขอเลย ผมก็เริ่มตะหงิดๆ แต่ไม่ได้ถามอะไรคิดว่าคงคิดมากไปเอง แต่ปกติแฟนจะหยอกบ้างเวลาคุยโทรศัพท์ แต่แฟนไม่หยอกครับ ผมก็ว่าผิดปกติล่ะ พอคุยเรื่องนี้เงียบเลย เปลื่อนเรื่องหัวเราะกลบเกลื่อน พอผมกลับบ้านก็เรียกแฟนมาคุยเลยครับ คำตอบที่ได้ทำเอาผมรู้สึกผิดเลย - รู้สึกอาย
- เหมือนพวกหน้าด้าน ไร้ยางอายขอแต่จะให้ผู้ชาย... (แฟนผมพูดพร้อมน้ำตาเลย)
- ไม่กล้าขออีก กลัวโดนปฏิเสธ
- คิดว่าผมขยะแขยง
แล้วที่จี๊ดกว่าคือแฟนบอกว่า ตอนนี้ต่อให้อยากทำกิจแค่ไหนก็ไม่พูดขอแล้ว เพราะรู้สึกแย่ไปแล้ว ถ้าผมอยากทำให้บอก พอฟังดูเศร้าครับ ถ้าผมเป็นเขาผมคงเก็บเรื่องนี้ไม่นานขนาดนี้ แต่นี้แฟนผมเก็บเป็นเดือนๆ ไม่รู้ว่ารู้แย่อย่างนี้ตั้งแต่ตอนไหน ถามไม่ยอมตอบด้วย จากที่เคยคุยกันได้ ตอนนี้พูดเรื่องนี้แฟนเอาแต่หัวเราะ หน้าตาเจื่อนๆ สงสารมากๆ รบกวนขอความเห็นหน่อยครับ ปวดหัวมาก
*อย่าคิดว่าผู้หญิงไม่รู้สึกอะไร หน้ายิ้มๆ หัวเราะดังๆ อาจร้องไห้ข้างในแบบแฟนผมก็ได้
ที่มา : สมาชิกหมายเลข 1946613 เว็บไซต์พันทิปดอทคอม