เมื่อถึงคราวที่ตกอับจะมีสักกี่คนที่ยังอยากรู้จักกับคุณ

เมื่อถึงคราวที่ตกอับจะมีสักกี่คนที่ยังอยากรู้จักกับคุณ

คุณรู้จักคนเยอะมากไหม…? ถ้ารู้จักคนเยอะมาก

เคยลองถามตัวเองแบบนี้ไหม… ? เวลาที่คุณตกอับ…

คุณคิดว่ายังจะมีคนที่อยากรู้จักคุณจริงๆเหลืออยู่กี่คน

คนที่ช่วยเหลือคุณ คนที่ยังเป็นเพื่อนที่อยู่เคียงข้างกันจะมีสักกี่คน

อย่าบอกว่าคุณรู้จักคนมากมาย หากยังไม่เคยตกอับ

อย่าบอกว่าคุณมีคนรักมากมาย ในตอนที่ชีวิตสุขสบาย

เวลาที่คุณมีปัญหาไม่แน่เสมอไปว่า..

เขาเหล่านั้นจะยื่นมือเข้ามาช่วย…

เพื่อน… จงเน้นที่คุณภาพอย่าเน้นที่ปริมาณ

เหมือนคุณขับรถบรรทุกมันฝรั่งไปมาเต็มลำรถ

มิสู้คุณค่าของ ไข่มุกราตรี หรือ เพชรงามในมือเพียงเม็ดเดียว

ฉันมีแอบเปิ้ลอยู่หนึ่งลูก จะแบ่งปันกันอย่างไร

แบ่งให้เธอครึ่งหนึ่งนี่คือ.. น้ำใจจากมิตรสหาย

ฉันกินหนึ่งคำที่เหลือให้เธอนี่คือ.. ความรักของหนุ่มสาว

ฉันไม่ได้กินสักคำให้เธอทั้งลูกนั่นคือ.. พ่อ และ แม่

ฉันเก็บซ่อนไว้แล้วบอกกับใครๆ ว่าหิวจังเลย

มีอะไรให้กินไหม…? นี่คือ คนในสังคม…

วันไหนชายหนุ่ม ” จ น ” จึงรู้ว่าหญิงคนไหนรักคุณจริง

วันไหนหญิงสาว ” ไ ม่ ส ว ย ” จึงรู้ว่าชายคนไหนจะอยู่เคียงข้าง

วันไหนที่คุณทำอะไร ” น่ า อั บ อ า ย ” จึงรู้ว่าใครจริงใจกับคุณ

เคียงข้าง ไม่ใช่เพราะคุณมีเงินฉันจึงตามติด

ถนอมรักษา ไม่ใช่เพราะคุณสวยผมจึงห่วงใยใส่ใจ

สิ่งที่หลงเหลือเมื่อเวลาผ่านไป ไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทอง

ไม่ใช่รูปโฉมความงาม แต่.. เป็นความจริงใจ

คืนผันวันผ่าน อาจไม่ผูกพัน

ไม่ควรรู้จักแต่หน้า แต่.. ควรรู้ใจ

ที่มา นุสนธิ์บุคส์